کسى که زمانه را میشناسد، یعنى وقتى اوضاع و احوال محیط خود و محیط پیرامونى اش و محیط جهان را میداند و میفهمد جریانهاى گوناگون جهانى کى‌هایند، کجایند، اهدافشان چیست، چه جور با هم مواجه میشوند، دچار اشتباه نمیشود؛ در قضایاى گوناگون، قضاوت اشتباه نمیکند و دچار اشتباه نمیشود. این آشنائى، براى همه لازم است؛ براى روحانى هم لازم است، براى دانشگاهى هم لازم است؛ براى معلم حوزه هم لازم است، براى معلم دانشگاه هم لازم است؛ این یک چیز مهمى است. وقتى انسان جریانات گوناگون را میشناسد، میتواند پدیده‌ها را استنتاج کند، که این پدیده چیست، چه شد که این اتفاق افتاد، در تحلیل، دچار خطا و اشتباه نمیشود.
امیرالمؤمنین میفرماید: اگر حق به طور خالص و بى‌شائبه خودش را نشان بدهد، کسى دچار اشتباه نمیشود؛ اگر باطل بدون آمیختگى با حق، خودش را نشان بدهد، کسى دچار باطل نمیشود؛ «فلو انّ الباطل خلص من مزاج الحقّ لم یخف على المرتادین و لو انّ الحقّ خلص من لبس الباطل انقطعت عنه السن المعاندین و لیکن یؤخذ من هذا ضغث و من ذاک ضغث فیمزجان». یک لقمه از حق، یک لقمه از باطل را مخلوط میکنند، یک غذائى که ظاهرش نشان نمیدهد مسموم است، در اختیار کسى که بى‌اطلاع است، میگذارند؛ این تحلیل در ذهنها اثر میکند.
بیانات امام خامنه ای در جمعی از اساتید دانشگاه‌ها 1390/06/02 (در بیست و سومین روز رمضان‌المبارک 1432)
