تـا علی ماهـش بـه سـوی قبـر برد مـاه، رخ از شــرم، پـشـت ابـــــر برد
آرزوهــا را عـلــی در خــــاک کـــرد خـاک هــم گـویی گــریبـان چاک کـرد
زد صــدا: ای خــاک، جـانـانم بگیــر تــن نـمـانــده هیـچ از او، جـانــم بگیر
نـاگهان بـر یـاری دسـت خـــــــــدا دسـتـی آمـد، همچو دست مصطفی
گـوهــرش را از صـــدف، دریا گرفت احـمــــد از دامـاد خـود، زهـــرا گرفت
گـفـتـش ای تـاج ســر خیــل رسـل وی بــر تـــو خـــرد، یـکسر جـز و کـل
از مـن ایـن آزرده جـانـت را بـگـیـــــر بـازگــردانــدم، امـانــت را بـگیـــــــــر
بـار دیگر، هـدیـه ی داور بـگـیــــــــر کــوثـــرت از سـاقــــی کـوثــــــر بگیر
می کشد خجلت عـــلی از محضرت یــاس دادی، می دهد نیلوفــــــــــرت
شعر: علی انسانی