تنها پیروز حوادث جاری در خیابان‌ های قاهره کیست؟

مصر این روز‌ها حوادث بسیار تلخی را سپری می‌کند. حوادثی که از یک سو کشتار و به خاک و خون کشیدن مردم است که تا مرز جنگ داخلی پیش رفته، و از سوی دیگر سرکوب و بازداشت اخوانی‌ها و اعلام آزادی حسنی مبارک، دیکتاتور سابق در میان ناباوری مردم این کشور. آنجه مشهود است تمامی این رفتار‌ها توسط ارتش صورت می‌گیرد؛ حاکمیتی که هسته مدیریتش از سوی غرب و به ویژه کاخ سفید فرمان می‌گیرد و نهایتا با این تحرکات سریع و سرکوبگرانه هدفی جز نابودی و شکسته شدن انقلاب و خشکاندن ریشه‌های انقلاب کشورهای دیگر که آیینه‌ای از انقلاب مصر است، ندارد. 

مقایسه وزرای دولت‌ دهم با وزرای دولت یازدهم + جداول

دولت جدید در حال شکل گیری است و اولین و مهمترین گام آن نیز، این روزها درحال رقم خوردن است. در یک نگاه حداقلی، رای اعتماد نمایندگان محترم مجلس به وزرای پیشنهادی عبور دادن افراد معرفی شده از یک صافی و غربال ایشان است و نوعی تایید صلاحیت به شمار میرود. اما واقعیت آن است که این رای اعتماد معنایی فراتر از یک فیلتر دارد و آن تزریق و تثبیت مردمسالاری دینی است. اگرچه رئیس جمهور محترم با رای ملت انتخاب شده و از سوی ولی امر مسلمین اختیاراتی به او واگذار گردیده است، اما انتخاب وزرا که کلیدی ترین وظیفه دولت است، مجددا به رای ملت گذاشته شده و نمایندگان آن‌ها در انتخاباتی پرشور، اینبار نه رئیس جمهور بلکه کابینه و دولت او را انتخاب می کنند.

عوامل سقوط مرسی از دیدگاه رهبر انقلاب

ماجرای این روزهای محمد مرسی، رئیس جمهور برکنار شده مصر و وضعیت بحرانی این کشور، سبب می شود تا چندین قدم به عقب برگردیم و باری دیگر، آنچه را مقام معظم رهبری در اجلاس علما و بیداری اسلامی، درباره جایگاه بیداری اسلامی در دنیای امروز، آینده و آفات احتمالی آن گفته می شد، مورد بازخوانی قرار دهیم. عدم توجه به هر یک از این امور از جانب مرسی و حکومت وی، شرایط کنونی مصر را به گونه ای رقم زده است که جریانی که با نام اسلامگرایی به روی کار آمد، امروز به اتهام ناکارآمدی و سر سپردگی به آمریکا محکوم به شکست گردیده است. در ادامه به بازخوانی این نکات که از جانب رهبر معظم انقلاب در تاریخ 92/2/9 یعنی حدود 2 ماه قبل از بحران مصر به آن پرداختند اما مغفول واقع شد می پردازیم:

تلاشی در شکستن تابوهای خودساخته (نقدی بر مستند سیاسی و جنجالی مصاف)

ساخت مستندهای سیاسی نشانه‌ای از بلوغ سیاسی در کشور است. تحمل نظرات مختلف در فضای سیاسی ایران و آزادی بیان حاکم در کشور، امتیاز ویژه‌ای برای فیلم‌سازان جوان است. مصاف و سایر مستندهای مشابه از این جهت اقدامات ارزشمندی به شمار می‌روند که توانسته‌اند بعضی از تابوهای خودساخته را بشکنند. بعد از اتفاقات سال ۸۸، تلویزیون در سلسله گزارش‌های مستندی، نگاه دوباره‌ای به وضعیت کشور در ۲۰ سالۀ اخیر انداخت، بازه‌ای که دو دولت تکنوکرات‌ و رفورمیست‌ ( اصلاح طلبان) در جایگاه قدرت بودند. این گزارشات و مستندها که با نام‌های مختلف تولید و عرضه می‌شدند، برای اولین‌بار به اختلافات موجود در میان گروه‌های سیاسی فعال در کشور و رفتارهایی که بعضاً بر ضد منافع ملی تمام می‌شد، اشاره داشتند.

حضرت علی علیه السلام را چه کسی-تفکری- شهید کرد؟

شهادت امیرمومنان، حضرت علی علیه‌السلام، از دردناک‌ترین فجایعی است که در تاریخ بشر اتفاق افتاده است. او نه تنها برای شیعیان و مسلمانان، که برای تمام دل‌های حق‌طلب، عدالت‌خواه و جویای فضایل اخلاقی، اسطوره‌ای دوست‌داشتنی بوده و هست. برای همین است که همه جان‌های پاک، شیفته و سوگوار شهادت مظلومانه اوست و هنوز هم این پرسش در برابر قتل ناجوانمردانه او باقی است که چرا؟ بررسی و تحلیل فاجعه شهادت حضرت علی (علیه السلام)، حداقل از دو زاویه قابل انجام است: نخست آنکه بپرسیم او را چه کسی و چگونه کشت؟ مقدمات و آثار این حادثه چه بود؟ دیگر آنکه به دنبال یافتن چرایی این اقدام ضدانسانی باشیم.

شیوه اول همان روش تاریخ نقلی است که در جای خود مفید و آموزنده است، اما نباید در آن متوقف ماند.